Werkgroep Buitenveldert / A.J.Ernststraat 112 / Amsterdam:
51e verslag – ma. 16.11.09 – 7 deelnemers, w.v. 1 nieuw.

Na opening van de bijeenkomst om 20 uur, worden de aanwezigen welkom geheten, speciaal de nieuweling ten behoeve van wie de gespreksregels worden voorgelezen. Aansluitend geeft de gespreksleider gelegenheid tot het doen van voorstellen ter bepaling van het gespreksonderwerp.

A neemt het woord en vertelt dat hij voor de zoveelste keer heeft moeten ervaren zijn toevlucht te hebben genomen tot de drank. Dit keer heeft hij echter steun gezocht bij een (nieuw?) verslavings-instituut, in de buurt van Ede(?). Aldaar werd een behandelmodel toegepast waar nadrukkelijk wordt ingegaan op gebeurtenissen in de jeugd, vanuit de opvatting dat ook in
die periode het onvermogen is ontstaan en kennelijk wortel heeft geschoten voor wat betreft het (niet) kunnen verwerken van tegenslagen op een constructieve manier, maar in plaats daarvan e.e.a. afdekken met overmatig drankgebruik (of andere middelen).
Zijn vraag is thans hoe de andere aanwezigen, terugkijkend, hun verleden ervaren: is overmatig gebruik gekoppeld aan de behoefte om narigheid te camoufleren en is gelijktijdig ook het onvermogen gegroeid om te matigen, resp. te stoppen, en is daarvan al sprake vanaf jonge leeftijd?

De groep besluit eenstemmig het gesprek aan deze cluster onderwerpen te besteden.

B: associeert het begin van zijn ‘dranktijd’ met het begin van de indertijd verplichte militaire dienst; die duurde toen 2 jaar – de verveling sloeg toe – hij ‘lag’ in Nunspeet – zat ’s avonds vaak in het cafe – veel bier in hoog tempo – toen ook begonnen met roken – problemen kwamen pas later – later ook terecht gekomen in een beroep met veel stress, vanwege de hoge eisen plus de creatieve aspecten – 1e verslaving was absoluut het roken – 3 pakjes per dag – 3e poging om met roken te stoppen was succesvol – later is de drank uit de hand gelopen – is uiteindelijk via de kliniek gestopt met drank – nu ruim drie jaar niet gebruiker – heeft veel profijt van anderen – ervaart trouwens ook dat het ‘niet drinken’ makkelijker wordt met het verstrijken van de tijd – merkt ook op dat echtgenote wel drinkt en rookt, zij het met mate, hoewel bij gelegenheden wel eens teveel – toch blijft ’t bij haar beperkt tot incidenten.
Voor mezelf, overweegt spreker: mijn verslaving ervaar ik als aanleg / een gebrek / zit in de familie – bijvoorbeeld een broer van mijn moeder, maar ook aan vaders kant – op die wijze zit alcohol ‘gewoon’ in de familie.

C: ik ervaar mijn verslaving zeker ook als iets dat zich ontwikkelde in mijn jeugd – ik heb me laten vertellen dat het in de genen zit – dus aangeboren is – lichamelijke inspanning is voor mij heel goed – ga wel voor de kerst (weer) aan de refusal – ook al geeft dat maar een tijdelijke oplossing –
net zo goed als toen ik besloot te gaan praten met een psychiater….

D: ik geloof zeker dat angst een belangrijke oorzaak is bij het ontstaan van een verslaving. Misschien geldt dat niet voor iedere verslaafde. Voor mij persoonlijk geloof ik dat wel zeker. Alleen geeft dat op zichzelf nog geen oplossing, want het gaat het er dan wel om die angst kwijt te raken.
Zelf heb ik dat absoluut meegemaakt. Bij opname in de kliniek stopte mijn drankgebruik en dank zij een gedwongen opname tussendoor in een psychiatrische instelling trok mijn angst weg:
ik zal nooit vergeten dat ik daar in een cel wakker werd, vastgebonden, geen geluiden om mij heen en ik dacht: ik kan hier niet weg – maar ook dacht ik ‘niemand kan hier bij mij komen’, en dat hele plaatje gaf mij de rust waar ik kennelijk al jaren naar op zoek was: vanaf dat moment was mijn angst verdwenen en die is niet meer terug gekomen!
Het voelde werkelijk als een bevrijding en kon ik eindelijk gewoon vooruit kijken, zonder angst, een mirakel; dat alles heeft mij een totaal nieuwe start in het leven opgeleverd! Het is werkelijk een verschil tussen dag en nacht.
En door dit alles ben ik kennelijk emotioneel behoorlijk in balans geraakt, want toen ik later een paar forse aanslagen op mijn fysiek moest incasseren, heb ik geen moment van paniek of angst gekend. En dan heb ik het wel over kanker waarvoor ik werd geopereerd, idem dito mijn hart en nog enkele andere fysieke mankementen: mijn angst bleef weg en ik ben het leven gaan genieten! Nog steeds.

E: ik geloof dat verslaving wel tientallen oorzaken kan hebben / maar ik ben ook overtuigd dat je zelf verantwoordelijk bent voor je eigen verslaving – ik heb indertijd zelf gekozen voor mijn verslaving – doe niet mee aan het praatje: ’t ligt aan m’n ouders – ik heb zelf die keuze gemaakt – dat was wel niet zo’n beste keuze, want ik had ’t ook anders kunnen doen – toen kwamen de depressies en angsten – dat gaf geen oplossing – nu kan ik weer heel rationeel denken – als je 10 glazen per dag drinkt word je vanzelf wel verslaafd – heb daar een punt achter gezet en kan dan ook beter nadenken, want drank was echt niet geweldig voor mijn zelfvertrouwen – trouwens zolang je gebruikt blijft ook de spanning om te moeten gebruiken – mijn jeugd was trouwens fantastisch – andere dingen waren minder – maar verschil tussen mensen bestaat + dat de omgeving een rol kan spelen – toch ben en blijf ik verantwoordelijk voor m’n gebruik en houding…

F: volgens m’n zus hadden we ’n onbezorgde jeugd – geloof ook niet dat de oplossingen in m’n jeugd liggen – heb trouwens een aversie tegen wroeten in het verleden en stop liever energie in het nu – en heb zeker een probleem met drank en andere dingen – wil leren grenzen te stellen zonder expliciet in het verleden te wroeten – kan de film niet terugdraaien en stop liever mijn energie in het nu…..

G: ik had ouders die wel veel rookten, maar ze dronken niet – verder weet ik niet veel van genen – aan mijn jeugd heb ik geen traumatische herinnering overgehouden – ik kwam wel veel in de kroeg – kreeg veel gezelligheid – en heb nog steeds veel vrienden – ga daar ook mee op vakantie – heb een spaarpotje met vrienden om naar Ierland te gaan – in 1985 ben ik begonnen om te stoppen met roken – in 1987 heb ik daar helemaal een punt achter gezet – nu nog wel whisky en bier – mijn mateloosheid is mijn probleem – bovendien heb ik stressvol werk, incl. mijn jenevertje – trouwens altijd met gezellige vrienden – toch belandde ik in de detox – daarna is het een half jaar heel goed gelukt – maar incidenteel gebruik ik nu wel – heb trouwens afgesproken nu eens een jaartje helemaal niet te drinken – bovendien ken ik het geluk een schitterende vrouw naast me te hebben…

Hiermee is de gespreksronde voltooid en krijgt A het woord om te reageren:
ik hoor zoveel oorzaken als er mensen zijn – de kunst is natuurlijk in het hier en nu te zijn – intussen ervaar ik een automatische respons tussen prikkel en effect – en dat gaat eigenlijk in iedere situatie op – ik denk dan bijvoorbeeld aan mijn moeder en grootmoeder; de laatste kreeg een hersentumor – krijsend van ellende en raakte aan de drank, terwijl mijn moeder pas 3,5 jaar was: alcohol is dan natuurlijk een probaat middel, maar
veroorzaakt ook allerlei destructieve automatismen en om die dan later weer te doorbreken is absoluut niet eenvoudig.

A wordt bedankt voor het onderwerp, evenals de overigen voor hun bijdragen, waarna eenieder wordt verzocht een financieele bijdrage in de ‘groepspot’ te werpen en de bijeenkomst tenslotte wordt beeindigd om 21.30 uur.

Amsterdam, 18 november 2009.